Manifeste du Karabakh

     
    Notre génération a grandi avec cette date. Notre enfance s'est passée avec ce contenu graphique déchirant. Il y avait tellement d'images inimaginables que nous ne voulions probablement pas les croire. C'est comme s'il parlait d'une autre époque, de gens qui n'ont rien à voir avec nous. À cet âge, notre vision du monde n'était pas encore formée, et nous n'étions absolument pas préparés à faire face à ces atrocités.

     Au fil des années, nous avons essayé d'une manière ou d'une autre de nous tenir à l'écart de ces événements traumatisants. Même maintenant, au moment où j'écris ces lignes, je sens que je suis encore loin de ces événements tragiques. Ce n'étaient pas des expériences que nous pouvions digérer.

     Au fil du temps, nous avons commencé à évaluer la tragédie du Karabakh au même niveau et avec le même prisme que les jeux socio-politiques domestiques, les problèmes de nos citoyens vivant dans la pauvreté, les conflits nationaux et moraux. Nous pensions même de temps en temps que c'était un outil de propagande des politiciens azerbaïdjanais. Certains d’entre nous ont adopté les idées de la Renaissance, ont pris la bannière de l’humanisme et de la paix, et ont fait un pas de plus loin de cette zone de 11 000 kilomètres carrés dont nous n’avons jamais vu les images.

     Beaucoup d’entre nous ne comprennent peut-être pas encore pleinement la gravité de la question du Karabakh, qui est une tentative méprisable d’effacer non seulement les Azerbaïdjanais qui y vivaient, mais aussi notre histoire. Nous avons limité l'ampleur du problème - malheureusement, souvent naïvement - à seulement 16 pour cent des terres occupées, au génocide et à environ 1 million de PDI. Nous avons ajusté l'échelle de nos émotions et les objectifs de notre lutte en conséquence.

     En nous ouvrant au monde, nous avons commencé à ressentir le choc et la douleur de remettre en question notre identité nationale, falsifiant notre histoire et notre culture. Nous avons été horrifiés de voir que nos civils pourraient être soumis à des atrocités en Europe, aux États-Unis, même dans l'arène civilisée. Nos nerfs étaient tendus. Mais alors que nous regardons les événements de Los Angeles et de Bruxelles avec colère, revoyons cette photo un instant. Regardons tristement l'enregistrement sur bande à Khojaly. Peut-on imaginer la sauvagerie que vivaient les Azerbaïdjanais là-bas ?
Mais maintenant, comment sommes-nous prêts à embrasser et à digérer cette page noire de notre histoire, loin du pathétique, sans moyens, en toute sincérité?!

     C'est l'heure. Il est temps de regarder dans les yeux de l'ennemi, qui veut mettre notre existence en danger, qui hait et insulte tellement l'identité azerbaïdjanaise.
Il y aura encore des effusions de sang, il y aura encore des pertes ... Même si c'est douloureux, il faut l'accepter ainsi. Mais je crois que nos générations futures vivront enfin dans la paix et l'innocence.

    Bonjour, triste. Bonjour, fier. Bonjour l'Azerbaïdjan!

Qarabağ manifesti

         
       Bizim nəsil bu tarixlə böyüdü. Uşaqlığımız bu ürəkağrıdan qrafik məzmunlarla keçdi. O qədər ağlasığmaz görüntülər idi ki bizim üçün bunlar,  bəlkə də heç inanmağımız gəlmirmiş. Sanki başqa bir dövrdən, bizimlə birbaşa əlaqəsi olmayan insanlardan bəhs edirmiş kimi. O yaşda, dünyabaxışımız daha formalaşmamış, tamamilə hazırlıqsız şəkildə bu vəhşiliklərlə qarşı-qarşıya qoyulduq.

    İllər ötdükcə, özümüzü necəsə bu travmatik hadisələrdən uzaq tutmağa çalışdıq. Hətta indi bu sətirləri yazarkən belə, bu faciəvi hadisələrə hələ də məsafəli davrandığımı hiss edirəm. Bu, bizim həzm edə biləcəyimiz yaşantılar deyildi.

    Zamanla biz Qarabağ faciəsini ölkədaxili ictimai-siyasi oyunlarla, səfalət içində yaşayan vətəndaşlarımızın problemləri ilə, milli-mənəvi konfliktlərlə eyni səviyyədə, eyni prizmadan qiymətləndirməyə başladıq. Hətta bunun azərbaycanlı siyasətçilərin propaqanda aləti olduğunu da düşündük zaman-zaman. Müəyyən qismimiz də intibah-maarifçilik ideyalarına sarılıb, humanizmi, sülhü bayraq tutub, şəkillərini belə görmədiyimiz bu 11 000 kvadrat kilometrlik ərazidən bir addım daha uzaqlaşdıq.

   Qarabağ məsələsinin ciddiliyini, təkcə orda yaşayan azərbaycanlıların deyil, həm də tariximizin yer üzündən silinməsinə doğru mənfur bir cəhd olduğunu bəlkə bir çoxumuz hələ də tam anlamıyla dərk etmiş deyilik. Problemin miqyasını - təəssüf ki, çox vaxt sadəlövhcəsinə - təkcə 16 faiz işğal olunmuş torpaq, soyqırım və 1 milyona yaxın məcburi köçkünlə məhdudlaşdırdıq. Emosiyalarımızın miqyasını və mübarizəmizin hədəflərini ona uyğun köklədik.

    Dünyaya açıldıqca isə, milli kimliyimizin şübhə altına alınmasının, tariximizin, mədəniyyətimizin saxtalaşdırılmasının şokunu və ağrısını yaşamağa başladıq. Dinc vətəndaşlarımızın Avropada, ABŞ-da, sivil arenada belə, vəhşiliyə məruz qala biləcəyini görüb dəhşətə gəldik. Əsəblərimiz gərildi. Ancaq Los-Ancelesdə, Brüsseldə baş verənləri qəzəblə izlədiyimiz zaman, gəlin bircə anlıq yenə də bu fotoya baxaq. Hüznlə Xocalıdakı lent yazısını izləyək. Ordakı azərbaycanlıların yaşadığı vəhşəti təsəvvürümüzə gətirə bilirikmi? Bəs indi necə, tariximizin bu qara səhifəsinə pafosdan uzaq, vasitələrsiz, tam səmimiyyətlə qucaq açıb həzm etməyə hazırıqmı?!

    Artıq zamanı gəldi. Varlığımızı təhlükəyə atmaq istəyən, azərbaycanlı kimliyinə bu dərəcədə nifrət və həqarət edən düşmənin gözlərinin içinə açıq gözlə baxmaq zamanıdır.

Yenə də qan töküləcək, yenə də itkilər olacaq... Ağrılı olsa da, bunu belə qəbul etməliyik. Ancaq inanıram ki, gələcək nəsillərimiz nəhayət, sülh və günahsızlıq içində yaşayacaq.

Salam, kədər. Salam, qürur. Salam, Azərbaycan!