Gəl, balaca dostum, gəl. Bir az söhbət edək səni əzən nəsnələrdən. Onların sənə etdiklərini bilirəm. Bu dünyaya gələn kimi o biri dünya haqda danışdılar sənə, dərhal boyun əydirdilər. Dözülməz qürur qırılmaları ilə onların qaydalarını öyrəndin. Ağrılar keçər zamanla düşünərək, getdikcə özünə qapandın. Nə hiss etdinsə, nə bildinsə, göstərdiklərinin içində parıldamadı əsla. Haqsızlığa məruz qaldığını anladın tezliklə, bütün şəxsi düşüncələrindən məhrum edildiyini də. Heç özün olmadın, heç azad olmadın. Və bəzi şeylərin heç dəyişməyəcəyini qəbul etdin...
Məsum körpəliyinə xas olan göz yaşların, indi çarəsizliyini ifadə edən mayeyə çevrilib. Hər kəsin saf gəlib kirləndiyi bir oyundur bu. Öz "mən"liyini kəşf etdiyin uşaq oyunlarından fərqli olaraq, öz mənliyini itirməyə məcbur edən bir oyun... Kədərsiz körpə çığırtıların indi kədərli səssizliyə qərq olub, amma mən səni eşidə bilirəm. Hələ ki özünü aldatmağı öyrənməmisən. Təəssüf edirəm bir gün bunu öyrənməli olduğuna. Hələliksə bu mümkündür: uzan yanıma və qəlbini aç. Eşitmək istədiyim sözləri söylə, içimizdəki şeytanları məhv etsin deyə. Əlbəttə, qapı qıfıllıdır. Amma açılacaq sən səmimi olsan...
Qarşımda cavan bir oğlan görürəm. Hey, sən, eşidirsənmi məni?! Sən həminki körpəsənmi? Üzündəki qırışlardan tanıdım səni. Qəbul etmək istəməsən də, hesablaşmalı olduğun ağrılı həyatın nişanələridir onlar, bunu bilirəm. Evi erkən yaşda tərk etdin - ən parlaq alov ən tez yanıb kül olandır... Bir oğulun qəlbi anaya bağlıdır, lakin öz yolunu tapmalıydın. Etiraf et, onun sevgisindən bezdin, bütün söylədiklərindən də. Çünki duyduqların yanlış idi, o sadəcə sənə öz boşluqlarını vermişdi. Buna görə də onu tərk etdin və bununla da, həyatda ilk doğmalığı itirdin. İlk dəfə öz tənhalığını kəşf etdin. Amma heç vaxt bağışlanmağı istəmədin. Çünki bağışlanılmaz olan sən deyildin əslində...
Onlar isə sənə doğma deyil. Qəddarcasına bütün həyatlarını həsr edirlər sənin yaşamınla mübarizə aparmağa. Sən isə hamısını məmnun etməyə çalışırsan, ey ağrılı insan. Həmişə eyni şey - həyatın boyunca davamlı mübarizə. Lakin qazana bilməyəcəyin bir savaşdır bu. Əhəmiyyətsiz hesab etdiyin xəyallarla ağrıya səbəb olan sən idinmi?! Qorxmuşdun, hər zaman da qorxdun hiss etdiyin şeylərdən. Ancaq bağışlanılmaz bir dəyişiklikdir bu, ruhun ikinci dəfə öz doğmalığına əlvida dedi...
Orta yaşlı bir insan. Nə işin var sənin burda?! Günahkar hesab edildin, amma lənət olsun, doğru deyil bu. Səni idarə edən başqa kimsə var? Onlar səni ölümlə hədələyirlər. Kim tanrı etdi ki onları, "həyatını səndən alacağam!!!" deyə bilirlər? Həyatı hiss et qəlbin çırpınarkən, amma səbrsiz olma açıqlamaq üçün. Yaşayacağın zamanın öhdəsinə burax. Ruhuna zidd olan heç bir şey gerçək deyil, ağrısı gerçək olsa da... Səni azad edəcək sona ehtiyacın var, amma ruhuna zidd intihar cəhdləri öldürür səni. Hara gedə bilərsən ki, əgər gedəcək bir yerin yoxdursa. Və necə itmiş ola bilərsən canlandırdığın xatirədə?! Və bütün bu dözülməz ağrılara görə onları necə günahlandıra bilərsən, bağışlanılmaz hesab etdiyin özün ikən?..
Yorğun bir insan görünür indi sadəcə. Artıq, heç bir şeyi vecinə almayan. Həyatının ətrafında ora-bura qaçmaqdan yorulub, alkoqol içində yatan. Yaşamaq istəyini itirən, hiss etdiyi cəhənnəmə dözə bilməyən. Heç bir şey önəmli deyil, daha heç kim. Boşluq doldurur içini, əzab nöqtəsinədək. Gerçək ola bilməz bu... Sadəcə o xilas edə bilərdi özünü, amma artıq çox gecdir. İndi ölmək zamanıdır. Düşünə bilmir niyə sınamalı olduğunu belə. Son dəfə çevrilib uzaqlara baxır və sonuncu ümidinə səslənir: "Orda ola bilərsənmi, çünki səni gözləyən adamam mən. Yoxsa sən də bağışlanılmazsan?"...
Yaşlı adam hazırlaşır o zaman, peşmanlıq içində ölməyə. Həmin o yaşlı insan mənəm.
Buna görə sizi bağışlanılmaz elan edirəm!
23 sentyabr, 2010
